Veel verpleegkundigen en verzorgenden krijgen te maken met cliënten die geen zorg willen maar het wel nodig hebben. Hoe ga je daarmee om? En hoe krijg je überhaupt mensen in beeld die zorg mijden?
“Om te beginnen is het lastig om een sluitende definitie te formuleren voor mensen die zorg mijden,” zegt wijkverpleegkundige en medeopsteller van de richtlijn Froukje van der Honing “Mensen die zich bewust zijn van een probleem maar denken ‘ik ga wel een andere keer bellen’ horen niet bij deze groep. Maar dan nog blijft het heel breed: mensen die zorg mijden ontkennen voor zichzelf dat ze hulp nodig hebben.”
Die ontkenning kan zijn ontstaan door het onvermogen om te vragen, of vanwege weerzin na eerdere ervaringen. “Denk aan eenzame mensen die zich onttrekken aan hun omgeving. Soms is er sprake van beginnende dementie, maar vergis je niet: er zijn ook jongeren die zorg mijden. Iemand die ooit bij de zorg of de gemeente heeft aangeklopt en is geconfronteerd met hulpverleners die over hem of haar praten in plaats van met, kan evengoed besloten hebben dat hij het zelf ook wel kan.”
Van der Honing: “Iedereen die in de wijkverpleging werkt, kent ze wel: de puber die onder schooltijd door de buurt dwaalt. Of de oudere dame die de schijn op houdt maar elke dag in dezelfde kleding naar de supermarkt loopt. De vraag is: wanneer knoop je een gesprek aan. En hoe win je vertrouwen? En wanneer is ingrijpen gerechtvaardigd? Dat is moeilijk. Maar het hoort wel bij ons werk.
Bron: V&VN